Doorgaan naar hoofdcontent

Wanderlust...

Wanderlust... je hoort het steeds vaker! Ik vind dat zo'n mooi woord, dat ik dit wil gebruiken in deze blog. Maar waar staat Wanderlust precies voor? Het is geen Nederlands woord, maar is afgeleid uit zowel het Duits als het Engels. 'Wander' is dwalen, ontspannend wandelen en 'lust' is zin. Zin om ontspannend te wandelen dus! Wanderlust is echter wel een breed begrip, want als je op het www zoekt, vind je verschillende termen. Ik heb er eentje gekozen die ik wel bij mij vind passen. 
Een veel gebruike quote trouwens is:

Not all who wander are lost!

Wat zoveel betekent als: niet iedereen die zwerft is verdwaald. Ik vind dat dit het woord Wanderlust een extra mooie dimensie geeft. 'Verdwalen' in een nieuwe omgeving vind ik zo leuk! Nieuwe plekjes ontdekken, van alles zien met je ogen waarvan je het bestaan niet eens wist. Daarom vind ik op vakantie gaan ook het mooiste wat er is. Je verbreed je horizon en geniet van wat voor moois de wereld je te bieden heeft.
Het liefst gaan we vaak op vakantie of een paar dagen weg, maar helaas: het ontbreekt ons vaak aan tijd en zoveel vakantiedagen hebben we helemaal niet! 
Dus dan ga je op een andere manier 'verdwalen': zo vaak als mogelijk wandelen en dan het liefst elke keer in een andere omgeving. En dat kan echt in Nederland! Op maximaal drie kwartier rijden van ons huis vind je altijd wel een mooie plek om een wandeling te starten.
Alle foto's in deze blog zijn afgelopen zondag gemaakt. Die dag willen we echt de hei gaan zien, want de periode waarin deze paarse plant in volle glorie te zien is, loopt nu op zijn eind. Veel heideplanten zijn hun paarse gloed al kwijt, maar hier en daar staan er nog wat op zijn mooist te pronken
Jammer, maar aan de andere kant betekent dit ook dat de herfst in aantocht is!
 Paddenstoelen steken al weer voorzichtig de kop op en nog even...
... en de bladeren gaan verkleuren en wordt de grond op diverse plaatsen bezaaid met eikels en beukennootjes
We bevinden ons vandaag op de Loenermark, een heuvelachtig natuurgebied op de Veluwe met bossen en... heidevelden :-) Het ligt vlakbij Apeldoorn en er is al sinds de 10e eeuw bos aanwezig dat werd gebruikt door de marke van Loenen. De rest bestond al vroeg uit heide. Sinds 1993 is het 1156 hectare grote gebied in erfpacht en beheer gegeven door de gemeente Apeldoorn bij stichting Het Geldersch Landschap
Deze stichting heeft een aantal gemarkeerde rondwandelingen uitgezet en vandaag lopen we de 13,5 km lange zwerfkeienroute. We moeten de gele pijltjes op grote keien volgen
De wandeling begint vlakbij de schaapskooi. Hier starten ook de andere drie wandelingen, variërend in lengte 
Na een kilometer of twee kom je langs een trimbaan en deze palen waarover je kunt bokspringen zijn er een onderdeel van. Als je goed kijkt op de foto zie je de sporen die wilde zwijnen achterlaten als ze de grond hebben losgewoeld met hun snuiten :-)
Het is prachtig weer vandaag en zo vroeg in de ochtend is het licht zó mooi. De wereld lijkt sprookjesachtig door al die lange schaduwen. Er is zo veel te zien in de natuur. Het liefst leg ik alles vast met de camera, maar ja, dan kom je niet echt ver, nietwaar? 
Na een paar kilometer wandelen rusten we even uit
Zittend op een mooi plekje is er ook veel te zien én te fotograferen. Hier zie je een afgevallen tak van de lariks. Dood en dor, maar daardoor zeker niet minder mooi. Straks met wat rijp of sneeuw erop, en je hebt een mooie foto voor een kerstkaartje. Maar zover is het -gelukkig- nog niet! 
Een sanitaire stop diep in het bos :-)
Grappig deze paddenstoel van steen
De appel valt niet ver van de boom 
Eindelijk, nadat de eerste kilometers uit vooral bos bestaat komen we terecht in een wat meer uitgestrekt gebied
We gaan steeds meer heide zien!
Hier en daar zien we wat andere bloemsoorten, zoals deze klein-hoefbladbloem. Deze lijkt op een paardebloem, vind je niet? Allebei gele zonnetjes, en eenmaal uitgebloeid worden het pluizebolletjes.  Het leuke is dat de paardebloem en het hoefblad zijn verwant, zoals paard en hoef verwant zijn. Verwant, maar toch ánders. Klein-hoefblad bloeit bovenop een schubbige steel, veel steviger dan de knakstengel van een paardebloem. Hoefblad heet dan wel blad, maar bloeit bladerloos. Paardebloem heet dan wel bloem, maar verschijnt eerst als blad. Hoefblad bloeit voordat het blad verschijnt en eenzaam steken de stengels uit de grond
Purple Rain...
Op de Loenermark zijn veel berkenbomen te zien. Deze bomen komen verspreid voor op het noordelijk halfrond en zijn uiterst winterhard. Enkele berkensoorten zijn op IJsland en Groenland de enige bomen die er van nature voorkomen. Ze kunnen niet goed tegen droogte doordat ze slecht diep wortelen. Deze jonge berken met hun mooie kleine blaadjes, die bij elk zuchtje wind lijken te bewegen, staan er gelukkig fris en fruitig bij ondanks de laatste hete zomers
Ik heb toch zo'n leuk sprookjesachtig verhaaltje over de berkenboom die ik je niet wil onthouden: 

Een meisje liep met haar oma door het open land. Oma vertelde haar vaak verhaaltjes over de wonderen van de natuur. Samen keken ze naar een berk. Verwonderd vroeg het meisje: "Waarom heeft die boom van die kleine blaadjes?" En oma antwoordde: "Lieve kind, daar is een verhaaltje over, luister." En het meisje was één en al oor:

Planten en dieren kunnen niet praten. We denken altijd dat ze alles maar goed en prima vinden en dat ze altijd gelukkig zijn. Maar dat is niet zo. Lang niet alle planten en dieren zijn tevreden over hun uiterlijk. De berk mopperde eens over haar kleine blaadjes. Liever had ze van die grote bladeren zoals de paardenkastanje of de esdoorn. Een fee die het gemopper hoorde, ging op één van de takken zitten en vroeg wat er aan de hand  was. “Ik heb van die kleine gele blaadjes. Ik wil graag grote gouden bladeren die glimmen in de zon, bladeren waar iedereen vol bewondering naar kijkt.”
“Okee,” zei de fee, “als dat is wat je wilt, dan krijg je ze.” De berk met de gouden bladeren was heel gelukkig. Een paar maanden later vloog de fee langs een kale berk. “Wat is er aan de hand, waar zijn je gouden bladeren?” vroeg ze. “De mensen vonden mijn gouden bladeren zo mooi, dat ze me helemaal kaal hebben geplukt,” pruilde de berk. “Dat is naar” zei de fee, “wat wil je nu?” En de boom antwoordde: “Ik wil graag grote glazen bladeren. Glazen bladeren die tingelen in de wind en tintelen in het zonlicht.”“Okee,” zei de fee, “als dat is wat je wilt, dan krijg je ze.”De berk met de glazen bladeren was heel gelukkig. Een paar maanden later vloog de fee langs een kale berk. “Wat is er aan de hand, waar zijn je glazen bladeren?” vroeg ze. "In een hagelbui zijn al mijn glazen bladeren kapot gebeukt,” pruilde de berk. “Dat is naar” zei de fee, “wat wil je nu?” En de boom antwoordde: “Ik wil graag mijn kleine blaadjes terug. Niemand steelt ze, een hagelbui en een storm weerstaan ze. Ja, mag ik mijn eigen blaadjes terug?“ “Okee,” zei de fee, “als dat is wat je wilt, dan krijg je ze." En de boom was heel gelukkig. Trots op haar kleine blaadjes, die lispelden in de wind. Trots dat het zonlicht zo mooi speelde met de tere groene blaadjes in de lente en de zacht GOUDgele blaadjes in de herfst.

“Maar oma, waarom heeft een berk zo’n mooie witte stam?”
“Ja, kind, dat is een ander verhaal, luister,” en oma vertelde:

Heel lang geleden. toen de berk haar kleine blaadjes weer terug had, stond ze in de tuin van Job. Job was niet alleen een rijk man, maar ook een eerlijk mens. Hij leefde helemaal volgens de wetten van zijn joodse geloof.  God was daarom heel trots op hem. Op een dag zei de duivel tegen God “Tsja, het is voor Job niet moeilijk om goed en eerlijk te zijn. Hij heeft alles wat zijn hartje begeerd. Let maar eens op, als hij arm en lelijk is, dan is hij vast geen goed en eerlijk mens meer.” God gaf de duivel toestemming om Job te testen. Hij wilde wel eens zien of hij bij ziekte en armoede ook oprecht zou zijn. De duivel zorgde er voor dat hij zijn rijkdom verloor. Door puisten en zweren leed hij altijd pijn en hij zag er afschuwelijk uit. Lang was hij arm, eenzaam en ziek, maar nog steeds bleef hij een eerlijk en goed mens. Op een dag zei God tegen Job dat het genoeg was en dat hij weer normaal zou kunnen leven. Job was zo blij dat hij naar zijn vrouw rende om het goede nieuws te vertellen. Zij kwam net op dat moment met een kan gekookte melk naar buiten en ze botsten tegen elkaar. De kan gekookte melk vloog uit haar handen en kletterde tegen de berk op de binnenplaats. Vanaf die dag heeft de berk een melkwitte bast. En omdat de melk net gekookt was, zie je dat dat de boom nog steeds vervelt.”

Een prachtig verzonnen verhaal, vind je niet? Dat is ook één van de redenen dat ik zo graag boeken lees. Niets is fijner dan gegrepen worden door een goed verhaal. Zo eentje met een mooie kaft en pagina's van papier dat ruikt naar boek. Lekker met thee en een koekje erbij en weet je...
... ik weet nu al wat ik ga doen als ik deze blog geschreven heb!
Omdat we best in een hoog tempo lopen, lassen we onze tweede pauze in. En wat zien we als we rustig ons appeltje opeten? 
Een spin in het web. Het lijkt wel of ze door de lucht gedragen wordt door het zachte briesje wind
Bijzonder dat dit groepje dode bomen gewoon blijft staan in weer en wind. Dit soort bomen hebben ook gewoon een functie. Niet alles hoeft gekapt en opgeruimd te worden, want voor heel veel bosorganismen is dood hout van levensbelang. Veel soorten zijn afhankelijk van dood hout als voedingsbron of als nest- en schuilplaats voor vleermuizen en bepaalde vogelsoorten als de specht, maar ook voor allerlei insecten- en paddenstoelensoorten. Het is echt waar: dood hout brengt leven in het bos!
Middenin op de hei zien we bijenkasten. Heerlijk, goed voor ontelbare potten heidehoning!
We worden blij van hei :-)
Wat verderop op de Zilvense heide zien we IJkbasis Loenermark van het Nederlands Rijksdriehoekmeetnet en heeft een lengte van 576,09226 meter. Deze locatie is gekozen omdat het een vrij vlak dal met zandbodem is waar in de ondergrond geen breuklijnen lopen. Hierdoor is het de stabielste bodem van Nederland
Aan beide einden van de meetlijn staan zware betonnen constructies. Hierop kan de meetapparatuur gemonteerd worden. De eigenlijke meetpunten bevinden zich in kelders. De ijkbasis werd in de jaren 1955-1957 gebouwd naar een Fins voorbeeld. Door de GPS metingen werd de ijkbasis overbodig en daarom in 2000 buiten gebruik gesteld en tot een gemeentelijk monument verklaard
In 2007 is een renovatieplan van start gegaan en in het kader van dat project is een informatiebord geplaatst. Aan de andere kant van het bord is ook nog het één en ander te lezen
De Loenermark is echt prachtig...
... zeker als er af en toe paardjes lansgkomen...
... en we schapen spotten
Deze schapen van de schaapskooi lopen zoveel mogelijk over de hei, net als vroeger. Wist je dat heide niet kan bestaan zonder schapen? Als heide niet wordt begraasd, dan zou alles al snel dichtgroeien met grassen, struiken en op termijn zelfs grote bomen. De heide zou binnen tientallen jaren helemaal verdwijnen. Schapen houden met hun gegraas de heide open. Ze eten gras tussen de heide weg en verorberen malse, jonge boompjes voordat die de kans krijgen te groeien. Ze knabbelen trouwens ook graag aan de heidestruiken zelf maar dat is juist goed. Het stimuleert de groei. Hei en schaap hebben samen dus een goede relatie. Een echte win-win situatie!
Ik vind deze shot zo ontzettend mooi en iets mysterieus hebben. De herders en hun honden die geduldig mee lopen met de schapen
Terwijl zij allemaal rustig weglopen genieten we na in het warme nazomerzonnetje. Wat zou het leven zijn zonder zon? 
Echt druk is het vandaag gelukkig niet. De meeste mensen lopen toch liever de kortere routes

Deze tak van de lariks is een stuk groener dan die ene in het begin van deze blog
Op de grens van het bos en de heide loopt het pad langzaam omhoog naar De Stenen Bank, een mooi rustpunt op één van de hoogste punten van het bos. Over de geschiedenis hiervan is weinig gevonden. Er is altijd al een Stenen Bank geweest langs de weg naar de Groenendaal en later dus verdwenen. Nu is hij er weer en het uitzicht is nog altijd adembenemend mooi!
De Stenen Bank leent zich uitstekend door hierop de camara neer te zetten en de zelfontspanner te gebruiken :-)
Het einde van de wandeling is helaas in zicht en we komen weer aan bij de schaapskooi. Nu nog zonder schapen, maar dat zal niet lang duren...

We all deserve a little wanderlust

Reacties

  1. We zitten in de Eifel en daar is het heel mooi. Maar als ik jouw foto's zie dan krijg ik wel een beetje heimwee. Leuk dat jullie de schapen en de herders aantroffen. De laatste zaterdag van september kun je de heidehoning kopen op de bijen-honingmarkt in Eerbeek. Fijn weekend!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ooh, de Eiffel nu is ook fantastisch, zeker met dit weer! Heerlijk! Ja was een leuk toevalstreffertje zo met de schapen!

      Verwijderen
  2. Mooi!
    Goed verhaal, prachtige foto's.
    Heerlijk wandelen en daarna lekker lezen..

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja heerlijk! Nu in het zoveelste deel van de Zeven Zussen bezig 😉

      Verwijderen

Een reactie posten

Leuk dat je een reactie hebt achtergelaten, dank je wel!

Tot de volgende keer!

Populaire posts van deze blog

Een wandeling alleen, maar niet eenzaam...

  Afgelopen vrijdag ben ik weer eens alleen gaan wandelen. Dit keer ga ik voor klompenpad Beekweidenpad in Voorst. Navigatie aan in de auto, en al rijdend kom ik uiteindelijk in de buurt van Apeldoorn aan. Al gauw wordt het me duidelijk: ik ben verkeerd genavigeerd. Google Maps op mijn telefoon is wat duidelijker: ik moet nog ruim 20 minuten rijden voordat ik op de plaats van bestemming ben. Verdorie, wat nu? Ik rij een stukje terug, tuur vanuit mijn ooghoeken en zie het welbekende klompenpaden-bordje! Ik stap uit en de kleine lettertjes op het bordje vertellen me dat dit om het Woldermarkerpad gaat. Nooit van gehoord. My best friend Google vertelt me dat dit pad 7 kilometer is. Hmmm... voor vandaag vind ik deze te kort, zeker als je bedenkt dat het eerdergenoemde Beekweidenpad 16 kilometer is. Ik kijk nog even verder op mijn telefoon en zie dat de start van het Avervoorderpad 8 minuten verderop rijden is. Ik besluit hierheen te gaan rijden, zeker als ik ontdek dat de route 13 kilomete

Trapkast annex computerkast

Een echte kast is het natuurlijk niet, de ruimte die nu eindelijk klaar is. Voorheen was het een provisiekast, zo'n kast onder de trap die je veel ziet in (nieuwbouw)huizen. Toen we hier in 2000 heen verhuisden, zag ik al dat zo'n kast goed te gebruiken is om je computer neer te zetten en je administratie bij te houden. Al die tijd heeft de computer hier goed dienst gedaan, maar ik was de kleur op de gestuukte muur een beetje zat. Ik wilde wat anders. En laat deze ruimte nu een ware metamorfose hebben ondergaan! Kijken jullie even mee? Tijdens de donkere uurtjes... Over de Charles Eames stoel ligt een heerlijk warm schapenvacht... Een mooie bureaulamp van Ikea doet nu dienst als wandlamp. De zware steen die in de voet van de lamp zat hebben we verwijderd. Daarna de snoer korter geknipt en in de voet verwerkt, waarna Marcel gaten in de voet geboord heeft, zodat de lamp simpel op te hangen was. Zeg nou zelf, zo'n aparte lamp zie je toch nergens? En het leuke is:

Stoer met een vleugje romantiek

Wat heb ik lang plezier gehad van de witte druifjes in cappuccino-kopjes  (klik) Gewoon, door geen water te geven, lekker tegendraads!  Op een gegeven moment gingen ze hangen en werd het tijd om deze bolletjes in de tuin te zetten. Volgend voorjaar hoop ik ze weer terug te zien, buiten! Zaterdag ben ik naar de plaatselijke bloemist gegaan waar ik op zoek was naar kleine hyacintbolletjes, het liefst in wit.  In gedachten zag ik dit al voor me: ik zou met witte saus originele terracottapotjes beschilderen en deze één voor één vullen met een enkel hyacintbolletje.  De potjes zou ik drie-op-een-rij op de salontafel zetten. En dat is gelukt, toch miste ik wat... ... een stoer accent met een vleugje romantiek. Dat werd een stuk oud hout.  Voor de romantiek ging ik naar zolder en vond ik een schattig nostalgisch kaartje dat ik laatst bij een bestelling bij Fort Lapin erbij kreeg. Jute touw door het kaartje en om één van de potjes wikkelen en ik geniet als ik op de bank m'n boek a