Januari 2012 en een update

...
Sneeuw!
Ligt er bij jullie ook al zo'n pak?
Straks, als Marcel thuiskomt van z'n werk, pakken we de slee, gaan we het park in achter ons huis, zoeken we de hoogste heuvel op, klimmen we naar boven en sleeën we één voor één, naar beneden.
En uiteraard vergeten we de camera niet!
...
Jolanda, van de blog Franse Lelie, kwam met een leuk idee om van elke maand een collage te maken met de mooiste, leukste, dierbaarste, liefste, en-noem-maar-op foto's en daar een post over te plaatsen.
Ik vond het gelijk een leuk idee en heb nu van januari een collage in het zwart-wit gemaakt.

Ik vind het zwart-wit helemaal passen in deze maanden!
 ...

Gisteren ben ik samen met mijn vader naar Nijmegen geweest, naar het Radboudziekenhuis.
Daar had ik mijn eerste twee-uur-durende afregeling van het CI, nadat ik twee weken geleden ben geopereerd.
De hele week keek ik er al naar uit en gisteren was het zover.
Eerst een gesprek over wat de audicien van plan was, daarna keken we met de computer of alle 22 elektroden in mijn slakkenhuis functioneren. Dat bleek zo te zijn, daarna mocht ik de processor opdoen en werden de elektrodes één voor één afgesteld. Middels testjes moest ik aangeven of ik de 'geluiden' (te) zacht vond of (te) hard. Je moest aangeven wat je grenzen zijn. En dat is best moeilijk, want de 'geluiden' ervaarde ik helemaal niet als geluiden! Het was meer 'voelen', en wat ik merkte was dat er 'schokjes' binnenkwamen.
Het is echt ontzettend moeilijk om te beschrijven wat ik nu precies hoor. Alle geluiden voelen als schokjes/stroompjes en bij harde geluiden kan het nog weleens zijn dat ik er duizelig van word.
Het geeft niet echt een prettig gevoel, moet ik zeggen.
De tijd van wennen en aftasten is nu voor mij begonnen. Belangrijk is dat ik niet te veel forceer en zodra ik moe word van al die indrukken, of hoofdpijn krijg moet ik de processor afdoen.
Maar de wil bij mij is zo groot, dat ik deze al bijna de hele dag op heb... goed he!
Weet je wat best irritant is: op het toetsenbord tikken. Tik-tik-tik, steeds voel ik dan schokjes binnen het hoofd.
Ja, ik weet het, je kan er geen voorstelling van maken.
Waar ik nu wel blij om ben, dat ik wist dat het in het begin vies tegenvalt.
En dat is ook echt zo! ☺
Volgende week dinsdag en woensdag heb ik mijn eerste revalidatie-dagen, ook dan moet ik weer terug naar Nijmegen. Mijn moeder gaat dan mee, zij is mijn co-therapeute. Dat wil zeggen dat zij ook goed mee moet kijken hoe het allemaal in z'n werk gaat, zodat ik straks met haar thuis kan gaan oefenen.
Dat revalideren gebeurd in groepjes dat bestaat uit meerdere CI-patienten , die in ongeveer dezelfde periode als ik zijn geopereerd.
Ook word mijn CI dan weer afgesteld, stap voor stap. Je moet je voorstellen dat mijn gehoorzenuw 36 jaar lang niet heeft kunnen werken en nu ineens krijgt deze allerlei informatie door. Dat moet langzaam opgebouwd worden; de zenuw moet als het ware 'wakker geschud' worden.

Deze, en de komende periode, zal pittig en vermoeiend zijn, maar ik heb er zin in!
...
En nu naar buiten, de sneeuw in!

♥