Zondag 23 augustus. Nog zomer en de weersvoorspellingen zijn veranderlijk. Het is bewolkt en er is vanmiddag regen voorspeld. Ook zou het zonnetje zich misschien laten zien. Wandelweer? Ja, wij vinden van wel. Zolang het maar droog is! En de temperatuur is fantastisch, niet meer zo heet. De rugtassen worden ingepakt. Even ben ik op zoek naar mijn mini-parapluutje, maar deze kan ik zo 1-2-3 niet vinden. Dus we pakken de grootste paraplu die wél voor het oprapen ligt en leggen deze in de auto. Wandelschoenen aan en gáán!
Het Leuvenschepad moet het gaan worden, dus we rijden richting Zutphen en komen na 20 minuten aan in Leuvenheim bij het dorpshuis waar dit klompenpad start. Leuvenheim is een heel klein dorpje, het telt nog geen 700 inwoners en als je niet oppast rijd je er zo doorheen :-)
Het pad is 14 kilometer lang en start achter het dorpshuis. Het begin is heel smal, je loopt haast door de tuinen!
Het is nog vrij vroeg als we beginnen met lopen en dan is het licht altijd zo mooi, zeker als de zonnestralen zo hard hun best doen om door de wolken te dringen. Aan de rand van Leuvenheim, in een rustig straatje vlakbij de dijk, zien we een schattig huisje met een bloemenweitje aan de voorkant. Net een vakantiehuisje, of misschien is dat ook wel?
Daarna slaan we linksaf en lopen we richting de winterdijk. Een winterdijk of bandijk is de dijk langs de rivier, in dit geval de IJssel, die bij hoge afvoeren overstroming van het omliggende gebied voorkomt en de rivier in het stroomprofiel houdt. Anders dan de zomerdijk is de winterdijk hoog genoeg om hoge waterstanden tegen te houden. De winterdijk hoeft dus alleen water te keren bij hoge afvoeren en bij normale situaties keren de kades van de zomerdijk het water. Als het water heel hoog is stroomt het over de zomerkade, waardoor de uiterwaarden vol gaan lopen.
Na dit stukje over de dijk, lopen we de andere kant van Leuvenheim weer in en spotten we dit luie poesje op een woonerf...
... waar ze prachtig uitzicht heeft op een moestuintje met boerenkool
We steken de Arnhemsestraat over waar we even later dit prachtige huis zien en lopen richting het spoor...
... waar aan de rand van een maisveld zonnebloemen staan met hun koppies omhoog, hoopvol zoekend naar een sprankje zon
Dit is niet eens zo'n mooie foto, maar de plék van dit huis en de tuin eromheen... ik zie mezelf wel relaxen in deze hangmat...
... en wat dacht je van dit schattige huis even verderop? Héél rustig gelegen!
We vinden de grootste eikels als we even later het bos inlopen
Het lange rechte stuk langs de Leuvenheimsche Beek mag weleens gemaaid worden, je komt er bijna niet doorheen!
Kijk dat zie ik graag: paarden met de oortjes naar voren! Eén en al aandacht. Helaas stonden de drie musketiers te ver weg om ze te kunnen aaien, maar dat mocht de pret dit keer niet drukken...
... want we vinden een nieuw slachtoffer: een nieuwsgierige Labradoodle. Ik heb even lekker met haar kunnen knuffelen en ooh, is ze niet schattig? Deze pup is een kruising tussen een Konings poedel en een Labrador. De eigenaresse vertelt me dat haar 15 weken oude pup nog niet de krullen heeft die ze eigenlijk zou moeten hebben. Misschien komt dat nog, misschien niet, maar ik vind haar nu al goed geslaagd!
Deze boomstammen nodigen mij uit om er over te klimmen en te klauteren...
... maar Marcel blijft met beide benen op de grond :-)
Ook nu zijn er nog kleurrijke bloemen te vinden: een dankbaar onderwerp om te fotograferen
Dit hert heeft héél veel haast! Gelukkig heb ik deze in het vizier :-)
Al die tijd komen we haast geen enkele wandelaar tegen, des te leuker het is om nu een groepje wielrenners voorbij te zien racen
Kijk nou eens: deze boerderij is maar liefst 228 jaar oud! Met deuren zo laag dat een gemiddelde Nederlander er niet door kan zonder te bukken
Je ziet het: er is onderweg zo veel te zien!
We lopen richting de Geldersche Toren in de gemeente Spankeren. De eerste bouw dateert van vóór 1179. Hoe deze eruit heeft gezien, weet men niet. De fundamenten van de huidige toren dateren uit de dertiende eeuw. In 1535 werd in opdracht van hertog Karel van Gelre de toren grotendeels afgebroken en deels opnieuw herbouwd. In 1868 heeft de toenmalige bewoner, baron van Rhemen tot Rhemershuizen, zich ontfermd over het herstel van de toren. Het ziet er nog steeds hetzelfde uit en in 1979 is het pand volledig gerestaureerd.
Heel even begint het nu te miezeren, maar dat deert ons niet, want we zien een groepje ooievaars! Op de foto niet te zien, maar we zien er wel twintig bij elkaar zitten. Voor veel ooievaars zit de zomer er al op. De broedcyclus is intussen zo goed als voorbij. De jongen kunnen vliegen en zijn in staat zelfstandig voedsel te vinden. Dit is ook de tijd dat ooievaars zich verzamelen ter voorbereiding op de trek.
Overdag hangen ze graag rond op voedselrijke weilanden en op zomerse dagen cirkelen ze ook fanatiek rond op de thermiek die dan ontstaat. Een genot om naar deze vogels te kijken!
Vaste lezers van mijn blog zien dit soort objecten regelmatig voorbij komen: oude schuurtjes. Vaak schots en scheef, maar voor mij des te aantrekkelijker ze vast te leggen met de camera
Blote benen: het kan gelukkig nog steeds!
Heel soms zie je in het wild de Hemelsleutel staan. Op deze manier komen de stekjes ook in mijn tuin terecht :-)
Van mij mag het weer echt nog wel eventjes zo blijven
Wandelen is zó fijn: het is heerlijk om buiten te zijn, een frisse neus te halen, de seizoenen mee te maken en weten dat het echt gezond voor je is, voor body én mind. We merken dit elke keer weer: we komen moe, maar opgeladen weer thuis!
♥♥
Leuk, ik zie bekende plekken. Het mooie grijze huis hebben we deze week nog gezien toen we daar over de zandweg fietsten. Ik hoop dat je nog veel wandelingen kunt maken met blote benen. Fijn weekend en groetjes.
BeantwoordenVerwijderenToevallig dat je daar ook was, Willy! It's a small, small world ;-)
Verwijderen